Για να μπορέσει κανείς να εναρμονίσει προσωπική και επαγγελματική ζωή, θα πρέπει να αντιληφθεί το δίδαγμα της πιο κάτω διαδρομής, όπως πολύ εύστοχα παραθέτει ο γνωστός Αργεντινός ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Χόρχε Μπουκάϊ στο βιβλίο του «O δρόμος της Eυτυχίας».  

1.Όλοι μας, κάποια στιγμή στην ζωή μας, συνειδητοποιήσαμε οτι στο πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβαινε ό,τι μας αφορούσε, δεν είμαστε παρα ένα τόσο δα σημαδάκι, εδώ, κάτω αριστερά.

 Αισθανθήκαμε σαν ένα σκουπιδάκι, ένα τίποτα. Σαν ένας ασήμαντος κόκκος άμμου σ’ ένα άφθαστο σύμπαν.  Κι αρχίσαμε ν΄αντιλαμβανόμαστε πως είχαμε να υποστούμε πολλά, αν θέλαμε πραγματικά να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης.

2.Οπότε, με περισσότερη ή λιγότερη προσπάθεια, αρχίσαμε την πορεία. Στην αρχή έτσι, μονομιάς, χωρίς στάσεις… Ώσπου μια μέρα, εδώ πάνω – κάτω, γλιστρήσαμε και βρεθήκαμε πάλι στην αρχή.

3. Για να συνεχίσουμε, έπρεπε να ξαναρχίσουμε. Και μάθαμε, άνευ διδασκάλου, ότι τον δρόμο πρέπει να τον κάνεις κλιμακωτά. Δύο βήματα μπρός, ένα βήμα πίσω. Τρία βήματα μπρός, ένα ή δύο πίσω.

Έτσι, με υπομονή, δουλειά, επιμέλεια και αυταπάρνηση βαδίσαμε όλον τον δρόμο του πλαισίου μας∙ τον δρόμο της δικής μας ανάπτυξης, με κατεύθυνση προς τα πάνω.

4. Ώσπου κάποια μέρα, φτάσαμε ψηλά. Κοιτάζουμε τον δρόμο που διανύσαμε, συνειδητοποιούμε τι περάσαμε, υποφέραμε και χάσαμε στη διαδρομή και ανακαλύπτουμε ότι, παρόλα αυτά, δεν μας μένει καμία αμφιβολία πως ό,τι έγινε, άξιζε τον κόπο αφού ήταν για να βρεθούμε εδώ.

Βρίσκεσαι εδώ ψηλά, λίγο πιο πάνω απο πολλούς άλλους, αλλά το σημαντικότερο είναι, που τώρα πια ξέρεις, πως είσαι πολύ πιο πάνω απο κείνο το μικροσκοπικό σημαδάκι που ήσουν κάποτε.

Είναι ωραίο να βρίσκεσαι εδώ. Πολύ ωραίο.

Έτσι, με υπομονή, δουλειά, επιμέλεια και αυταπάρνηση βαδίσαμε όλον τον δρόμο του πλαισίου μας∙τον δρόμο της δικής μας ανάπτυξης, με κατεύθυνση προς τα πάνω.

5. Οι άλλοι, οι οποίοι ακολουθώντας την δική τους πορεία στο πλαίσιο, περνάνε απο δώ, απο κεί ή λίγο παραπέρα, σε κοιτάνε, αντιλαμβάνονται οτι έφτασες, σε ξανακοιτάνε, σε χειροκροτούν και σου λένε:

«Καταπληκτικό! Θαυμάσιο! Πώς έφτασες ως εδώ; Πώς τα κατάφερες;»

Και συ απαντάς:

« Ε…δεν ξέρω…» για να κρύψεις πίσω απ’την ταπεινοφροσύνη, την αδυναμία σου ν’απαντήσεις.

 Αυτοί, όμως, επιμένουν:

«Είσαι απίθανος! Έλα, πες μας κι εμάς…»

Κι εσύ αισθάνεσαι μοναδικός, με το χειρότερο απο τα ματαιόδοξα κομμάτια του εγώ σου, να νιώθει ανακούφιση που βρίσκεται απο πάνω. Το εγώ, εξηγεί στους άλλους:

«Καλά λοιπόν. Πρώτα πρέπει να κάνετε αυτό, μετά πρέπει να πάτε απο κεί…»

6. Περνάει ο καιρός και συνειδητοποιείς πως αυτό το σημείο, εδώ που σε χειροκροτούν, είναι μεν θαυμάσιο, αλλά δεν μπορεί κανείς να μένει έτσι, ακίνητος για πάντα.  Και τότε, αρχίζεις να περνάς απο άλλα σημεία του πλαισίου. Πας και έρχεσαι, γιατί τώρα ελέγχεις και χειρίζεσαι ολόκληρο το πλαίσιο με μεγαλύτερη ευκολία. Μπορείς να χαμηλώνεις, να μπαίνεις, να κατεβαίνεις και να ξαναγυρίζεις. Περνάς απο κάθε σημείο του πλαισίου και ξανανεβαίνεις και όλοι οι άλλοι χειροκροτούν με ενθουσιασμό.

7. Τότε συνειδητοποιείς ότι σου μένουν λίγα χιλιοστά ακόμη απο το πλαίσιο για να μεγαλώσεις και σκέφτεσαι:
« Και γιατί όχι;…Αν τελικά δεν μου κοστίζει τίποτα…»

Και προχωράς ακόμη λίγο, μέχρι που ακουμπάς το πάνω όριο του πλαισίου. Και το πλήθος ουρλιάζει έξαλλο. Και εσύ αισθάνεσαι να πονάς λιγάκι στο λαιμό, κολλημένος όπως είσαι στο ταβάνι του πλαισίου.

Ο κόσμος φωνάζει:

«Ζήτωωωω!!!»

8. Τότε…εκείνη την στιγμή…ποτέ νωρίτερα, κάνεις την ανακάλυψη: βλέπεις κάτι που ποτέ δεν έχεις προσέξει μέχρι τότε. Συνειδητοποιείς ότι στο ταβάνι υπάρχει μια κρυφή δίοδος, κάτι σαν καταπακτή που βγάζει έξω απο το πλαίσιο. Ένα άνοιγμα που δεν φαινόταν απο μακριά, που δεν το βλέπει κανείς παρά μονάχα όταν βρεθεί εκεί ψηλά, με το κεφάλι κολλημένο στο ταβάνι.

9. Ανοίγεις λοιπόν την πόρτα-λίγο, τόσο δα-, και κοιτάζεις. Δεν είχες προβλέψει τίποτα απ’όσα βλέπεις. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι πως η πόρτα έχει ελατήριο και μόλις την αφήσεις, ξανακλείνει αμέσως μόνη της. Το δεύτερο, είναι πολλές φορές συγκλονιστικό: η πόρτα που ανακάλυψες οδηγεί σ’ένα άλλο πλαίσιο, κάτι που κανείς ποτέ δεν είχε αναφέρει.

10. Είναι η πρώτη σου είδηση. Είχες πάντα την εντύπωση πως το πρώτο πλαίσιο ήταν το μοναδικό και το σημείο όπου βρισκόσουν το μεγαλύτερο σου κατόρθωμα. «Ααα…ώστε υπάρχει κι άλλο πλαίσιο πάνω απ’ αυτό.» Σκέφτεσαι.

«Άρα, μπορεί κανείς να συνεχίσει!…

Για φαντάσου! Πολύ ενδιαφέρον.»

11. Τότε λοιπόν βγάζεις το κεφάλι έξω απο την πόρτα και βλέπεις ότι το πλαίσιο στο οποίο έφτασες τώρα, είναι ίδιο με το άλλο ή λίγο μεγαλύτερο. Σχεδόν ενστικτωδώς, κοιτάζεις απ΄την άλλη μεριά και βλέπεις ότι απο την πλευρά του καινούργιου πλαισίου, η πόρτα δεν έχει χερούλι. Πράγμα που σημαίνει αν προχωρήσεις δεν θα μπορείς να γυρίσεις πίσω.

12. Και τότε λές δυνατά: «Όχι, δεν τρελάθηκα.»
Ξανακλείνεις την πόρτα και μένεις εκεί ικανοποιημένος μία ώρα, τρείς μέρες, τρία χρόνια…δέν έχει σημασία πόσον καιρό. Και μια μέρα συνειδητοποιείς ότι βαριέσαι απίστευτα. Έχεις την αίσθηση πως όλα είναι ίδια, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να κάνεις, άρα μπορείς να προχωρήσεις.

13. Τότε λοιπόν ανοίγεις ξανά την πόρτα και περνάς μέσα. Κρατάς την πόρτα ανοιχτή με το πόδι και λές σ΄εκείνους που βρίσκονται πίσω σου:

«Ε, σεις…ακολουθήστε με. Πάμε να εξερευνήσουμε το άλλο πλαίσιο.»
Όσοι σ΄ακούνε και δεν είναι πολλοί, ρωτούν με απορία:

«Ποιό άλλο πλαίσιο; Τι λές;»

Είναι φυσικό. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Και τότε έχεις να αντιμετωπίσεις τη μεγάλη πρόκληση: Αν προχωρήσεις στο επόμενο πλαίσιο, θα το κάνεις μόνος σου. Κανένας δεν θα σε ακολουθήσει, γιατί θα το κάνουν όταν έρθει η δική τους ώρα. Τώρα είναι η δική σου. Διστάζεις, γιατί πονάει ν’αφήσεις πίσω αυτούς που αγαπάς και σ’αγαπάνε.

«Σας περιμένω» τους υπόσχεσαι χωρίς εκείνοι να το ξέρουν.

14. Ωστόσο η ώρα περνάει, έχει πιαστεί ο λαιμός σου και πονάει, ενώ η πλήξη γίνεται ανυπόφορη. Ώσπου μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα, αυθόρμητα κάνεις το βήμα. Περνάς την πόρτα, αυτή κλείνει πίσω σου και βρίσκεσαι μέσα στο καινούργιο πλαίσιο. Εκείνοι απο το προηγούμενο πλαίσιο σε χειροκροτούν ακόμη περισσότερο, είσαι το πρότυπο τους, αλλά εσύ ούτε που τους ακούς. Ίσως γιατί, τώρα πια, δεν χρειάζεσαι τόσο τον θαυμασμό τους.

15. Κοιτάζεις μπροστά σου το καινούργιο πλαίσιο. Αισθάνεσαι ένα περίεργο déjà vu. Είσαι πάλι εδώ. Είσαι μόνος σου. Μόνος, θλιμμένος, φοβισμένος και ώρες ώρες απελπισμένος. Γιατί όλα αυτά; Για έναν απλό λόγο: Νιώθεις ξανά ένα ασήμαντο σκουπιδάκι. Ακόμα χειρότερα, ένα σκουπιδάκι με συνείδηση και ανάμνηση ότι έχεις υπάρξει σχεδόν Θεός.


Ευτυχώς οι αμφιβολίες και η ταραχή διαρκούν λίγο.

Στο κάτω κάτω, τώρα πιά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Καλώς ή κακώς, αυτός ο καινούργιος τόπος είναι το καλύτερο μέρος που μπορείς να βρίσκεσαι.

Δεν υπάρχουν λάθη.

Υπάρχουν διαφορετικές καταστάσεις και διαφορετικά πλαίσια μέσα στα οποία εσύ αποφασίζεις πώς θα κινηθείς.

Κάθε αλλαγή πλαισίου συνεπάγεται με απώλεια και πόνο,
αλλά επίσης, κάθε σημαντικός πόνος στη ζωή μας,
μας φέρνει και μια αλλαγή πλαισίου.

Απαραίτητα εφόδια: Κουράγιο και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.

Ο δρόμος της ανάπτυξης δεν έχει τέλος και είναι υπόθεση αποκλειστικά δική σας!