Μέσα τ’ Αυγούστου του ’69, αρκετά πριν γεννηθώ, οι γονείς μου δεν είχαν καν γνωριστεί, ζούσαν αμφότεροι σε διαφορετική χώρα. Μια βδομάδα πριν, οι Beatles έχουν φωτογραφηθεί στην διάβαση της Abbey Road και τον ίδιο μήνα θα ολοκληρώσουν την παραγωγή  του ομώνυμου άλμπουμ.

Δυο μέρες πριν, οι αστροναύτες της αποστολής Απόλλων 11 παρελαύνουν στην  Νέα Υόρκη και το Σικάγο, μπροστά από έξι εκατομμύρια κόσμο. Είχαν περάσει 3 βδομάδες καραντίνας μετά την πρώτη προσελήνωση της ιστορίας, στα μέσα Ιουλίου.

Ο κόσμος εξακολουθούσε να φλέγεται. Ο Αγγλικός στρατός είχε μπει στην βόρειο Ιρλανδία την προηγούμενη μέρα, κανείς δεν ήξερε πως θα έμενε εκεί σχεδόν σαράντα χρόνια. Το Ισραήλ βομβάρδισε αεροπορικά τον Λίβανο (για πρώτη φορά) τέσσερεις μέρες πριν. Ένας ψυχασθενής Αυστραλός θα έβαζε φωτιά στο τέμενος του Αλ Άκσα της Ιερουσαλήμ την επόμενη βδομάδα, στο Βιετνάμ ακόμα πυρπολούσαν το ρύζι και πολεμούσαν στα τυφλά. Ο ψυχρός πόλεμος ήταν ακριβώς στην μέση του, η Κύπρος ήταν ακόμα ολόκληρη και μοιρασμένη πόλη ήταν μόνο το Βερολίνο.

Μακριά απ’ όλα αυτά, στην παραλία Venice του Los Angeles, ένας νεαρός  Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ γυμνάζεται στην παραλία όπως συνηθίζει από πέρσι που ήρθε στην Αμερική από την Αυστρία. Απέναντι στον δρόμο, o Μπομπ θαυμάζει την ολοκαίνουρια Άλφα Ρομέο του, μια λευκή 1750 GTV που είχε αγοράσει μόλις στις αρχές του καλοκαιριού. Μετά από την υποχρεωτική περίοδο στρωσίματος, ήταν πια έτοιμη για το πρώτο μακρινό της ταξίδι. Ο Μπομπ φόρτωσε ήδη τις αποσκευές στο πορτμπαγκάζ και περιμένει την γυναίκα του, Κάθριν, να ετοιμαστεί για να ξεκινήσουν. Ξεκινάει το μοτέρ με 2 ξερογκαζιές και το περιμένει να φτάσει σε θερμοκρασία λειτουργίας, άλλοι καιροί, πιο υπομονετικοί, θέλοντας και μη.

Μόλις κατέβηκε η Κάθριν ήταν και η Άλφα έτοιμη, ο Μπομπ άνοιξε την πόρτα στην αγαπημένη του και την φίλησε προτού καθίσει μέσα. Ο ίδιος φόρεσε τα δερμάτινα γάντια οδήγησης, τα Persol γυαλιά ηλίου και κάθισε στην θέση του οδηγού. Ξεκίνησαν την διαδρομή τους χαιρετώντας τον Άρνολντ και τα άλλα παιδιά που γυμνάζονταν στην παραλία καθώς είχαν στρέψει το βλέμμα προς την όμορφη Ιταλίδα.

Κατευθύνθηκαν προς την Santa Monica και το Malibu, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο 101 της Καλιφόρνια, μια ονειρική διαδρομή με θέα τον Ειρηνικό ωκεανό στην μια πλευρά και λόφους και βουνά στην απέναντι. Πήγαιναν για ένα σαββατοκύριακο στο Σαν Φρανσίσκο, να γιορτάσουν την δέκατη επέτειο του γάμου τους.

Όση ώρα ο Μπομπ χάραζε την διαδρομή με χειρουργική ακρίβεια, έχοντας για νυστέρι το κοφτερό τιμόνι της 1750, η Κάθριν άκουγε μουσική στο ραδιόφωνο. Φωνές μελωδικές όπως της Joan Baez και της Janice Joplin, καινούρια συγκροτήματα όπως τους Led Zeppelin και “παλιά” όπως τους Rolling Stones.  Θυμήθηκε πως εκείνο το σαββατοκύριακο κοντά στην πολίχνη του Woostock θα γινόταν ένα φεστιβάλ μουσικής. Πόσο θα ήθελε να ήταν εκεί μαζί με τον Μπομπ, αλλά ήταν στην άλλη πλευρά της χώρας. Ίσως στο επόμενο.

Πέρασαν με τα λάστιχα να στριγγλίζουν από το υπέροχο κομμάτι του Big Sur, ίσως το ωραιότερο του ταξιδιού και έφτασαν αργά το βράδυ στο San Jose, στα πρόθυρα του San Fransisco κουρασμένοι αλλά χορτάτοι από την διαδρομή. Ο Μπομπ άνοιξε την πόρτα στην Κάθριν και την φίλησε καθώς κατέβαινε.

Ο Μπομπ πάρκαρε το αμάξι και ευχαρίστησε μέσα του τον Luigi, τον κάθε Luigi που έφτιαξε την Άλφα του, ίσως τέλη του ’68 στο μακρινό Μιλάνο. Ευχαρίστησε και την τύχη του, να οδηγεί το αμάξι των ονείρων του, με την γυναίκα της καρδιάς του δίπλα του.

Κάπου μέσα στα πενήντα-πέντε χρόνια που μεσολάβησαν, ο Μπομπ έχει πεθάνει, το ίδιο και η Κάθριν, ίσως να έκαναν παιδιά, ίσως όχι. Ο Άρνολντ ακόμα συχνάζει στην παραλία Venice, το Woodstock έγινε θρύλος, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του από καιρό νεκροί, στο φεγγάρι έχει πενήντα χρόνια να ξαναπατήσουμε και όσοι πάτησαν και ζουν ακόμα είναι ενενηντάρικα γεροντάκια. Ο κόσμος ακόμη φλέγεται, ακόμη είναι σε πόλεμο με τον εαυτό του. Στα ίδια μέρη, σε νέα μέρη, με τις ίδιες φτηνές δικαιολογίες.

Τώρα μια λευκή Alfa Romeo 1750 GTV που έφτιαξε κάποιος που ίσως τον έλεγαν Luigi τον Νοέμβρη του ’68 στο Μιλάνο κι αγόρασε ένας Μπομπ στην Καλιφόρνια το καλοκαίρι του ’69 βρίσκεται στα δικά μου χέρια, αφού διέσχισε τον χώρο και τον χρόνο. Είναι ένα αμάξι όπως όλα τα άλλα, σιδερένιο, που κάπως ξεγέλασε τον χάρο της σκουριάς, για τα επόμενα πενήντα-πέντε χρόνια ίσως. Τότε που ίσως κάποιος άλλος θα πλάθει μια φανταστική ιστορία στο μυαλό του για το τι έχει δει αυτό το αυτοκίνητο και σε ποιες διαδρομές έχει πατήσει. Μέχρι να μας ενώσει όλους η σκουριά, της σάρκας και του μετάλλου.