Πόσο πολύ αγαπάς την εργασία σου;

Αλήθεια θα μπορούσες να απαντήσεις αυτή την ερώτηση σε 3’; Μήπως δυσκολεύεσαι και κοιτάζεις δεξιά και αριστερά ψάχνοντας απάντηση;  

Τελικά γιατί δουλεύεις, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τον οικονομικό τομέα; Ναι, ξέρω, γνωρίζω, ανάγκες είναι πολλές, παιδιά φροντιστήρια δάνεια καθημερινά ψώνια για τις βασικές ανάγκες, ρουχισμό υποχρεώσεις γάμος, γενέθλια, ξαφνικές ζημιές, αυτοκίνητο, ηλεκτρική συσκευή,  ξέχασα κάτι;

Φυσικά ναι,  εσένα.  Τι κάνεις για εσένα;

– Μμμ τρέφομαι και αγοράζω τα απαραίτητα… έτσι κι αλλιώς δεν είναι αρκετά για κάτι εξτρά.

-Οκ, θα δεχτώ την απάντηση σου… και τελικά,  θα απαντήσεις το ερώτημα μου. Αγαπάς την εργασία σου;  Ή σου απορροφάει  όλη την ενέργεια  και ΄σβήνεις΄ πριν το ρολόι δείξει 8 το βράδυ;

Μήπως αναμένεις το σαββατοκύριακα με βαθιά ανυπομονησία και απεχθάνεσαι τις Δευτέρες, την αξιολόγηση και την ανατροφοδότηση από τον ανώτερο σου;

Αναρωτήθηκες ποτέ αν το εργασιακό σου περιβάλλον είναι φιλικό, υποστηρικτικό, ενθαρρυντικό έτοιμο να σου παρέχει γνώση τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και σε προσωπικό επίπεδο; Μήπως υπάρχουν θετικά στον εργασιακό χώρο αλλά τα επισκιάζεις με πολλά γνωσιακά λάθη με το κυριότερο την διπολική σκέψη – όλα είναι «μαύρα»; Μήπως παραγκωνίζεις τα θετικά  και μεγαλοποιείς ή ελαχιστοποιείς τα γεγονότα; Άραγε η συναισθηματική του συλλογική  σε οδηγεί στη ματαίωση της ίδιας σου αξίας;

Δεν σε , ανέφερες κάτι; Καμία υποστήριξη από τον εργοδοτική σου; Αυτό ανέφερες;

Είναι αλήθεια αυτό; Ή μήπως το διακρίνεις  από τη δική σου αντιληπτική θέση;

Μήπως τελικά μέσα από την εργασία σου αξιοποιείς ικανότητες που δεν πίστευες ποτέ ότι υπήρχαν όπως  ομαδικότητα, επικοινωνία, συνεργασία, την αποδοχή στην διαφορετικότητα, την υπομονή και επιμονή, το θάρρος και το ευγενές θράσος;  Μήπως ασκείς την διεκδικητικότητά σου; Γνωρίζεις τα δικαιώματα σου και τις υποχρεώσεις της δικής σου εργασιακής κατεύθυνσης;

Μήπως τελικά μέσα από τους αλλόκοτους συνάδελφους και τους αυταρχικούς διευθυντές και προϊστάμενους αναγνωρίζουμε τη δική μας ψυχική ανθεκτικότητα, την εσωτερική μας δύναμη και προάγεται η δική μας αυθεντία και αταραξία;

Σίγουρα το άκουσες ότι δεν υπάρχει τέλειος εργοδότης και τέλειος εργαζόμενος. Σίγουρα όμως, κάπου εκεί έξω υπάρχει ο ιδανικός εργασιακός χώρος όπου αναγνωρίζει  με την πρώτη ματιά τη δική σου αξία, και αν είσαι κάπου, οι όποιοι την δική σου αξία δεν την αναγνωρίσαν, δεν φταις εσύ, καθώς το κάθε άτομο έχει το δικό του σύστημα ενδιάμεσων πεποιθήσεων, Πυρηνικών πεποιθήσεων, αξίες, στάσεις υποθέσεις κανόνες  προσδοκίες, μνήμη και ενδοβολές και πρώιμες συναισθηματικές κωδικοποιήσεις. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, πόσα στοιχεία έχει το κάθε άτομο, και πώς επεξεργάζεται την κάθε κατάσταση ή το κάθε άτομο;

Ίσως, δεν ξέρω… ίσως μια αγάπη  υπάρχει στα βάθη του μυαλού σου και στην καρδιά σου για την εργασία σου, καθώς μέσα από αυτή τη διαδρομή, αναγεννιέσαι κάθε ημέρα με καινούριες εμπειρίες ζωής , ίσως μια πλευρά του εαυτού σου ικανοποιείται  με το να ανήκεις κάπου- σε ένα σύνολο,   ίσως νιώθεις αξία,  προσφέροντας  κι εσύ στο σύνολο…΄ίσως κρύβεσαι μέσα σε αυτήν, αποφεύγεις ευθύνες, καταστάσεις και διαπροσωπικές σχέσεις …ίσως έχεις ξεχάσει να θυμηθείς εσένα, με όλες τις ποιότητες της δικής σου προσωπικότητας και ταυτότητας και επικεντρώνεσαι με αρνητική εστίαση στα επίθετα στα διακοσμητικά που σου έχουν ‘φορέσει’, γονείς, φίλοι, συνάδελφοι, διευθυντές  – δεν αξίζεις, δεν είσαι αρκετός , δεν μπορείς να τα καταφέρεις, δεν μπορείς να προσαρμοστείς στο καινούριο- σε μια καινούρια θέση… και μένεις στην ίδια θέση για χρόνια αναμένοντας ένα θαύμα μια μετατόπιση, μια μεταγραφή  από το άγνωστο …   Ισως… ίσως δεν ξέρω… μέσα από αυτή την υφιστάμενη σου εργασία να χτίζεται το επόμενο σκαλοπάτι σου  για ένα καινούριο άνοιγμα. Έτσι και αλλιώς, θα συμφωνήσω με το λαϊκό ρητό…

‘Δεν είσαι δέντρο… μπορείς να μετακινηθείς’ …

Εσύ τι λές;