Φεύγουν οι άνθρωποι…
Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει πως κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας αποτελεί και ένα μάθημα. Αρχικά, μπαίνει στη ζωή μας γεμίζοντάς την με αγάπη και φως. Τα πάντα αποκτούν χρώμα, ζωή και η ψυχή ανθίζει σαν ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο.
Ύστερα, φεύγει. Απροειδοποίητα τις περισσότερες φορές, ανέλπιστα, χωρίς καμία εξήγηση. Κάθε αποχωρισμός χαρακτηρίζεται σαν ένας μικρός θάνατος. Ο πόνος και η αλλαγή είναι αναπόφευκτα. Στον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και εξωτερικά, κάποιες φορές, πολλά αρχίζουν να ανατρέπονται. Η ρουτίνα της καθημερινότητας καλείται να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα. Δεν είναι τόσο απλό, ούτε εύκολο. Κι αυτό, γιατί η ψυχή, δεν είναι προετοιμασμένη γι’ αυτόν τον αποχωρισμό, ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που αγαπά υπερβολικά.
Μετά το πρώτο σοκ, αρχίζει η πάλη με τον εαυτό μας. Προκύπτει επιθετικότητα, θυμός, άρνηση και πολλά αναπάντητα γιατί. Χρειάζεται χρόνος για να μπορέσει ένας άνθρωπος να προχωρήσει και να συνέλθει. Η άρνηση πρέπει να μπει στο συρτάρι. Είναι και οι γύρω μας που περιμένουν να τους πείσουμε πως είμαστε καλά, πως προχωρήσαμε. Μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό, δεν μπορούμε να κρυφτούμε… Κι από τον καθρέφτη της κρεβατοκάμαράς μας.
Τον πρώτο καιρό, ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος. Ώσπου ξυπνάμε ένα πρωί και, βλέπουμε στον καθρέφτη τη διάθεσή μας να έχει αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε από την αλήθεια, ούτε να προσποιούμαστε στους άλλους. Η αγάπη για τον άνθρωπο που χάσαμε, έχει κερδίσει έδαφος.
Κοιτάμε μπροστά, παραγκωνίζοντας τη θλίψη και τον θυμό και αφήνουμε την αγάπη να υπερισχύσει. Βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας τη ζωή με άλλο μάτι. Δεν ξεχνάμε, απλά προχωράμε. Δεν έφυγε τίποτα. Τα συναισθήματα τα οποία μοιραστήκαμε, είναι εκεί μπροστά, μας κοιτάνε κατάματα. Και να θέλουμε, δεν μπορούμε να τα απαρνηθούμε.
Η αγάπη, είναι το πιο ακριβό και το πιο υπέροχο δώρο. Η υπερπολυτελής παρακαταθήκη που μας αφήνουν οι άνθρωποι όταν φεύγουν, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να κοιτάξουμε μπροστά. Σε αντάλλαγμα, φεύγοντας, θα πάρουν μαζί τους ένα κομμάτι της ψυχής μας. Είναι μια δίκαιη συναλλαγή!
Αν έπρεπε να πω κάτι σ’ εκείνους που έφυγαν, θα ήταν σίγουρα, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ποτέ δεν τους ξεχνάμε, γιατί θα βρίσκονται πάντα στην καρδιά μας!
