Μπορεί να χαίρεσαι σαν παιδί με τα πυροτεχνήματα και να χοροπηδάει η ψυχή σου μαζί τους.
Μπορεί να θες να σταθείς αγκαλιά με τα αγαπημένα σου πρόσωπα να τα απολαύσεις.
Αλλά, αυτοί να μη μοιράζονται τον ενθουσιασμό σου για τα πυροτεχνήματα.
Δικαίωμά τους, εξάλλου.
Την παιδική χαρά που πάλλεται μέσα σου, δεν μπορούν να τη διαφυλάξουν όλοι ως κόρη οφθαλμού κι αυτή είναι η δική σου ιδιαιτερότητα.
Κάποιοι, αφήνουν τη ζωή να ρέει ήσυχα, λογικά κι επίπεδα, χωρίς πολλά πυροτεχνήματα.
Είναι κι αυτό μια άλλη στάση ζωής.
Υπάρχουν άνθρωποι που σου δημιουργούν πυροτεχνήματα μέσα σου και τους ξεχωρίζεις.
Υπάρχουν και συνθήκες πυροτεχνήματα. Ανάβουν με έπαρση, πέφτουν και σβήνουν πανηγυρικά.
Μένει ο κρότος να σε τρομάζει.
Είναι και ματιές βεγγαλικά, που σου φέγγουν σαν τον φώσφορο.
“Σαν νυχτερινά καράβια που περνούν τον Βόσπορο”!
Τα πυροτεχνήματα έρχονται να ουρλιάξουν στο σκοτάδι, “ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, για δες με!”
Στη λάμψη μιας αστραπής ξεφωνίζω την ύπαρξή μου!
