Συνήθως όταν ξεκινάει μια γνωριμία  ξεκινάει από το όνομα και στη συνέχεια το τι επαγγέλλεσαι. Ποιος είναι ο τίτλος σου; Αλήθεια, εσύ έχεις τίτλο; Οκ θα στο κάνω πιο ξεκάθαρο. Νικολέττα Νεοφύτου–γνωσιακή κλινική υπνοθεραπεύτρια/ μητέρα/εργαζόμενη, ξεκάθαρο τώρα; Τελικά πόσο ισχύει;  Δύναμη, παίρνει ένα άτομο από έναν τίτλο. Πόσες «πόρτες» ανοίγουν  με έναν τίτλο του ιδίου ατόμου ή του πατέρα/ μητέρας;

– Η κόρη του γιατρού είναι, ‘‘δώσε’’ προτεραιότητα!

Είμαι σίγουρη ότι έχεις ακούσει αυτή τη φράση και ‘τακτοποιείται’ άμεσα η κόρη του γιατρού. Αν δεν έχεις τίτλο ή όνομα στην κοινωνία τι γίνεται; Είσαι ένας άνθρωπος ενός κατώτερου Θεού;  Και παλεύεις και κάνεις κύκλους γύρω από τον ίδιο σου εαυτό;

Και αν τελικά ο γάμος σου γκρεμίστηκε και χώρισες, παίρνεις τον τίτλο του χωρισμένου/χωρισμένης; Της εύκολης; Της προβληματικής;

Ή αν είσαι ένας απλός υπάλληλος, ποια είναι αντιμετώπισή σου από τους ανώτερους σου και από τους συναδέλφους σου; Σκληρή; Απόμακρη; Ζεις στην αφάνεια;

Και αν η οικονομική σου κατάσταση είναι η λίγο πιο πάνω από το όριο της φτώχιας, ποιος  είναι ο τίτλος με τον οποίο σε έχουν  ντύσει; Του φτωχού; Του καημένου;

Πόσες φορές κρύφτηκες για να φας κάτι αγαπημένο και συνάμα απαγορευμένο καθώς τα 8-10 κιλά επιπρόσθετα, τα έχεις; Και να ο τίτλος αμέσως, φοριέται επί τόπου: Ο υπέρβαρος!

Η Μαρία, η νοικοκυρά, η Ελένη, η Δασκάλα, ο Μάριος, ο δικηγόρος, η Γεωργία, η χορεύτρια, η Αντιγόνη, μια απλή γραμματέας είναι… πίσω από έναν τίτλο άραγε πόσες θυσίες θεμελιώνονται; Ποια είναι η ιστορία του;  Την έχεις ακούσει ποτέ;  Ταυτίστηκες ποτέ με αυτό το άτομο; Γνώρισες ποτέ τις συγκυρίες που  ίσως αναγκάστηκες να ενσωματώσεις αυτό τον τίτλο;   Αναρωτήθηκες ποτέ, γιατί αυτοί οι τίτλοι, που κάποιοι άλλοι σου τους φόρεσαν για τη δική τους ικανοποίηση και συμφέρον ή ίσως τους φόρεσες εσύ, καθώς δεν είχες επιλογή;    

Τελικά υπάρχει ισότητα; Υπάρχει διάκριση και σύγκριση; Υπάρχει αποδοχή στην πραγματική  ταυτότητα του κάθε ατόμου.  Αναγνωρίζονται  οι ικανότητες, οι  δεξιότητες οι  ποιότητες του κάθε ατόμου  ή πάντα ψάχνουμε έναν τίτλο για να καθησυχάσουμε, ίσως τις δικές μας ελλείψεις και κωδικοποιήσεις της πρώιμης ηλικίας, ή πάντα προσπαθούμε να μειώσουμε και να σβήσουμε  το φως του διπλανού μας, για να λάμψουμε απλά εμείς, να προβληθούμε  για να μας δει  ο κόσμος και να ακούσουμε το πουλημένο διεφθαρμένο χειροκρότημά του το οποίο διαρκεί μόνο λίγα – ελάχιστα milliseconds.

Τίτλος, μήπως ο τίτλος είναι το τέλος της προσωπικότητάς μας, η μάσκα μας για να καλύψουμε, να κρύψουμε τη σκληρή αλήθεια μας, τα πάθη, τα λάθη μας και τις τρελές φαντασιώσεις μας;

Και αν δεν υπήρχαν τίτλοι, πώς θα ήσουν εσύ; Εγώ; Εμείς; Η κοινωνία;