Η Αντωνία Βαρμάζη έχει καταγωγή από την όμορφη Αικατερίνη και εκτός από εκπαιδευτικός στην Ιστορία και Αρχαιολογία έχει την ιδιότητα της συγγραφέα. Γνώρισε την μέσα από έξι ερωτήσεις:
- Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Τι σας ενέπνευσε να ξεκινήσετε το ταξίδι της συγγραφής;
Όλα όσα είμαι, νομίζω πως είναι ο θείος μου ο Δημήτρης. Από πολύ μικρή ηλικία με πήρε κυριολεκτικά από το χέρι και με οδήγησε στο χώρο της φιλαναγνωσίας. Όλα μου τα δώρα ήταν πάντα βιβλία. Τα πρώτο μου βιβλίο ήταν «Ο Μικρός Πρίγκιπας» , ο όποιος με δυσκόλεψε καθώς φοιτούσα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και απαιτούσε πιο συγκροτημένη και ώριμη ανάγνωση. Ήταν όμως η κινητήριος δύναμη και πόλος έλξης για μένα , μιας και τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε μικρή ηλικία. Η εικόνα του θείου μου να διαβάζει κάθε μέρα και πολλές φορές και το βράδυ με χαμηλωμένα φώτα ήταν για μένα η έμπνευση. Πίστευα πως κάποια στιγμή θα διάβαζε και τα δικά μου έργα.
- Πείτε μας λίγα λόγια για τις συγγραφικές σας δουλειές.
Το πρώτο μου έργο, η νουβέλα «Ο Κόκκινος Πύργος», από τις Εκδόσεις Όστρια, περιγράφει μια παρέα φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, τις ανέμελες στιγμές τους αλλά και το μυστήριο του Κόκκινου Πύργου, που ξεπρόβαλε στα μάτια τους και τους οδήγησε σε μυστηριώδεις περιπέτειες. Είναι μια βιωματική ιστορία παντρεμένη με πολλά στοιχεία μυθοπλασίας και μια γρήγορη εναλλαγή σκηνών , που θυμίζει ταινία μικρού μήκους. Επιπρόσθετα, συμμετείχα σε μια ομαδική ποιητική συλλογή του Εκδοτικού Οίκου Όστρια με ποιήματα στοχοπροσηλωμένα στην πατρίδα και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αικατερίνη.
- Έχετε ιδιαίτερη αγάπη στην ποίηση θα έλεγα. Τι χαρακτηρίζει τη γραφή σας; Και ποιον λογοτέχνη έχετε ως πρότυπο;
Αγάπησα την ποίηση, όταν η κυρία Πηνελόπη Τζιώκα , αγαπημένη μου φιλόλογος στο Λύκειο μας μύησε στον μαγικό κόσμο του Ρίτσου με την « Σονάτα του Σεληνόφωτος» . Μπήκα στον κόσμο της ποίησης με ένα βήμα, περπάτησα με τα παπούτσια των ποιητών , έζησα την ιστορία τους και προσπάθησα να νιώσω την γραφή τους. Η ποίηση έχει αυτήν την μαγεία. Μια λέξη μπορεί σου ξυπνήσει αναμνήσεις, εικόνες, χρώματα και αρώματα, μυρωδιές του παλιού, τον προάγγελο του ενθουσιασμού του καινούριου, νόστο, νοσταλγία, θυμό, θλίψη, έρωτα. Αγαπημένοι μου στίχοι του Ρίτσου «Άφησε με να έρθω μαζί σου» και καθώς ταυτίστηκα προέκυψαν οι δικοί μου στίχοι « Νύχτωσε… και ακόμα να βασιλέψεις στα όνειρα μου» και «τόσο μικρός και λίγος φαινόσουν καθώς ξημέρωνε και δεν εξημερωνόσουν».
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, όσον αφορά τη συγγραφή;
Τα επόμενα μου σχέδια αφορούν το παραμύθι για μικρά παιδιά. Ως εκπαιδευτικός θεωρώ πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ μικρές ιστορίες που μπορεί να δούμε μέσα στην τάξη, το πώς τα παιδιά για παράδειγμα αγκαλιάζουν το διαφορετικό και το πώς μαθαίνουν πως ο καθένας μας είναι διαφορετικός και οφείλει να αγαπήσει αυτό που τον ξεχωρίζει και τον κάνει μοναδικό.
- Εθελοντισμός! Τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Αγαπώ τον εθελοντισμό. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στον Ι.Ν Αγίου Φωτίου και στο Κοινωνικό Φροντιστήριο , στο οποίο δίδασκα και υπήρξε από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που είχα, μιας και είχα την ευκαιρία να διδάσκω σε πολλά παιδιά. Ακολούθησα εθελοντική διδασκαλία στο κέντρο ημέρας «Τέσσερις Εποχές». Σαν μότο έχουμε τον εθελοντισμό και προσπαθούμε να συμμετέχουμε σε συλλογικές ενέργειες που αφορούν το περιβάλλον, τον άνθρωπο και τα βιβλία. Οπότε, μια ακόμη όμορφη δράση ήταν η σύσταση του Εκπαιδευτικού Ομίλου Λογοτεχνίας και Ποίησης στο Λύκειο της Κονταριώτισσας, όπου οι μαθητές κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους τραγούδι, με δικούς τους στίχους με φόντο το σχολείο. Τέλος, ο εθελοντισμός μου ενσαρκώθηκε με την συμμετοχή μου στην έκθεση φωτογραφίας «Γυναίκα Εστί» της φωτογράφου κ. Στέλλα Τζιτζιλή, η οποία αναδεικνύει τον πολυδιάστατο ρόλο της γυναίκας, τις στιγμές που εκείνη συννεφιάζει, το κλουβί που της ‘‘φόρεσε’’ η κοινωνία, τη βία που έχει υποστεί και τελικά την απελευθέρωση της .
- Με ποια ευχή θέλετε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Να αγαπάμε πολύ τα παιδιά μας. Να σκύβουμε στο ύψος τους. Να τους ανοίγουμε τον δρόμο και να τους αφήνουμε να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Ως εκπαιδευτικός θεωρώ πως πρέπει να είμαστε παρόντες τη στιγμή που ζουν το κάθε συναίσθημα τους. Και όλο αυτό πρέπει να το βιώνουμε ως παρατηρητής, παρηγορητής, ένθερμος υποστηρικτής τους και φυσικά όχι ως « παντογνώστης Θεός» , όρος που χρησιμοποιούμε στη λογοτεχνία. Τα βιβλία σου ανοίγουν τα μάτια και τα αυτιά και κινητοποιούν το σώμα, την δράση και την αντίδραση. Μια ευχή λοιπόν είναι να αγαπάτε πολύ τα παιδιά και τα βιβλία. Και τα δύο σου δείχνουν την σοφία, την ελπίδα και το ταξίδι χωρίς προορισμό.
