Γιόμισε η ζωή μας γνώστες. Γνώστες του καλύτερου φαγητού, του καλύτερου ψησίματος, του καλύτερου τρόπου να βαφτείς, να χάσεις κιλά, να περιδιαβείς τη Ρώμη, να αγοράσεις φτηνά όλα αυτά που δεν έχεις την ευχέρεια. Ινφλουενσερς που πουλάνε μούρη, περιμένοντας πως κάποτε θα πιάσουν την καλή πουλώντας εσένα, σαν αριθμό και σαν προϊόν.

Είναι, όμως, κάποιοι που παραμένουνε πιστοί, σε έναν άλλο τρόπο αναγνώρισης της ομορφιάς. Μακριά από έτοιμες, συσκευασμένες λίστες που έχουν σερβίρει άλλοι χίλιοι πίσω από βιντεάκια τους ενός λεπτού, αφού τόση πλέον είναι η διάρκεια της προσοχής μας.

Είναι κάποιοι που ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά, χωρίς να περιμένουν την εικόνα έτοιμη, πακεταρισμένη, με ωραία γραφικά και μια φωνούλα στο βάθος να σου υποβάλλει τι πρέπει να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή.

Οι άσημοι μύστες, εκείνοι που κρατάνε ένα βιβλίο στο χέρι και διαβάζουνε. Ρουφάνε την κάθε λέξη και σχηματίζουν ολόκληρους κόσμους μέσα στο μυαλό τους. Ζωγραφίζουν ηλιοβασιλέματα σε παραλίες εξωτικές, χωρίς ποτέ τους να τα έχουν δει από κοντά. Στήνουν κάστρα και πολιορκίες και ας ζουν κλεισμένοι στα υπόγεια μιας πόλης ή σε μια καλύβα μέσα στο δάσος. Ακούνε το μουγκρητό του λιονταριού, καθώς ετοιμάζεται να ορμήξει στη λεία του, ενώ το πιο επικίνδυνο ζώο, εκεί που ζουν, είναι ίσως μια αλεπού.

Οι άσημοι μύστες που σχηματίζουν τη μορφή του ήρωα, όπως θα ήτανε γι’ αυτούς ωραίος, της πολεμίστριας όπως θα ήτανε γι’ αυτούς γενναία, με μόνο οδηγό, όσες λεπτομέρειες άφησε γι’ αυτούς ο συγγραφέας, σαν τα ψιχουλάκια του Χάνσελ και της Γκρέτελ. Φτιάχνουν με το μυαλό τους τον ήχο της φωνής τους, το χρώμα των ματιών τους και ζουν μαζί τους, σαν να ‘τανε εκεί.

Το πιο μαγικό απ’ όλα, είναι ένα βιβλίο! Μπορείς να το ξαναδιαβάσεις, σε άλλο τόπο, σε άλλο χρόνο και θα ‘ναι σαν να το διαβάζεις για πρώτη φορά. Έχεις αλλάξει εσύ και μαζί σου άλλαξαν και οι ήρωες, άλλαξαν και οι τόποι. Η φαντασία σου έχει γίνει πλουσιότερη, φωτεινότερη και μαζί μ’ αυτήν έγιναν όλα λίγο καλύτερα, λίγο ομορφότερα. Ακόμα και αν στην ζωή σου βρήκες δυσκολίες, θα νιώσεις το πέσιμο των ηρώων σου πιο κοντά, πιο βαθιά, θα βρεις σ’ αυτούς τον εαυτό σου.

Κάποιοι άλλοι λοιπόν, κι αυτοί άσημοι μύστες, βλέπουν ταινίες και μέσα απ’ αυτές ρουφάνε την επίγευση που αφήνει ο σκηνοθέτης. Μέσα από τα βλέμματα που δεν λένε τίποτα με τα λόγια, μέσα από το χρώμα τ’ ουρανού, τον φωτισμό της σκηνής, σ’ αυτό που υποβάλλει στο μυαλό τους μια μουσική υπόκρουση. Είναι όλα τόσο μπροστά σου και τόσο κρυμμένα που όσο παρατηρητικός και να ‘σαι θα χρειαστούν πολλές προβολές να τ’ απορροφήσεις όλα.

Υπάρχουν και οι μύστες της ποίησης, της τόσο αφαιρετικής αγαπημένης. Ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, σύμφωνα με τα δικά του βιώματα κι αυτό λοιπόν είναι μαγεία που δεν χωράει σε ενός λεπτού βίντεο. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό, υπάρχει το δικό τους εγώ μαζί μ’ αυτό του ποιητή, σμιγμένα σ’ έναν προαιώνιο χορό.

Υπάρχει και η μουσική, αυτή η πανάρχαια αγαπημένη. Μετρητής του χρόνου, προτού υπάρξουν τα ρολόγια, αντλία συναισθημάτων προτού υπάρξουν λέξεις για να τα περιγράψουν. Σ’ όποια γλώσσα και να ειπωθεί ένα τραγούδι, γίνεται υπερβατικό, ξεπερνάει τα σύνορα και τις όποιες διαφορές. Μπορείς ν’ ακούσεις τον λυγμό της Αφρικής, το γέλιο της Ασίας, τη χαρά της Νοτίου Αμερικής μέσα από τον αρχέγονο ρυθμό που ορίζει την ψυχή σου. Δεν χρειάζεται να ξέρεις καν μουσική, δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός φτάνει να έχεις ανοιχτούς, όλους σου τους δέκτες.

Ας είμαστε λοιπόν μικροί και ταπεινοί, άσημοι μύστες της ζωής. Της έκφανσης της τέχνης σε όλες τις μορφές. Της τέχνης που αφήνει το μυαλό μας ελεύθερο να πλάσει εικόνες και συναισθήματα, ηχοχρώματα και ηλιοβασιλέματα σε εξωτικές ακρογιαλιές.

Δεν θα ζηλέψουμε ποτέ τον κάθε ίνφλουενσερ, θα έχουμε εικόνες μοναδικές, κατάδικες μας.