Ενδοοικογενειακή βία
Απόσπασμα από το 1ο μου βιβλίο: Με λένε Νάσια – Αυτοβιογραφία
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ερώτησή της, την πιάνει από τα μαλλιά και την πετάει στο πάτωμα βρίζοντάς την όσο πιο χυδαία και βρόμικα μπορούσε. Άρχισε μετά να την κλωτσάει δυνατά στα πόδια, στο στομάχι και στα μούτρα. Πετάχτηκα έντρομη από το κρεβάτι μου κι έτρεξα κοντά του, εκλιπαρώντας τον να την αφήσει. Δεν άκουγε τίποτα! Συνέχισε με λύσσα σαν να ήθελε να την αποτελειώσει. Καθώς την κλωτσούσε, βλέπει στο τραπεζάκι ένα μεγάλο πήλινο βάζο, το βουτάει και το σπάει στο κεφάλι της.
Η μαμά μου, έπεσε λιπόθυμη στο πάτωμα, κολυμπούσε ξαφνικά σε μια λίμνη αίματος… Δεν μιλούσε, δεν κουνιόταν, έμοιαζε πεθαμένη!
-Θεέ μου, τη σκότωσες… τη σκότωσες φονιά, τη σκότωσες.
-Μαμά, μίλα μου, πες κάτι, άνοιξε τα μάτια σου, μαμά μην με εγκαταλείπεις, μαμά μουυυυ.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε βέβαια η τελευταία. Ακολούθησε η σκηνή με το μεγάλο κουζινομάχαιρο. Εγώ κοιμόμουν, είχε πάει μεσάνυχτα. Ο μπαμπάς μου γύρισε σπίτι με νεύρα. Έπρεπε να ξεσπάσει σε κάποιον, για να μπορέσει να χαλαρώσει, να κοιμηθεί με ήσυχη τη συνείδηση. Ποιος θα ήταν ο εύκολος στόχος; Ο καλύτερος σάκος του μποξ; Η μάνα μου φυσικά, ποιος άλλος;
Ξύπνησα ακούγοντας την να ουρλιάζει. Άνοιξα την πόρτα του υπνοδωματίου μου και τον είδα να στέκεται από πάνω της με το μαχαίρι να της γρατζουνάει τον λαιμό. Προσπαθούσε να τη σφάξει. Εκείνη αντιστεκόταν όσο μπορούσε. Άρχισα να του φωνάζω, να του τραβάω την μπλούζα να τον εκλιπαρώ.
-Μπαμπά, τι πας να κάνεις; Τρελάθηκες; Άσε την, άσε την σου λέω. Θα καλέσω την αστυνομία.
-Φύγε από μπροστά μου μικρή. Θα τη σκοτώσω να τελειώνουμε, μου απάντησε, ενώ τα μάτια του έγιναν δυο κόκκινοι βολβοί, έτοιμοι να εκραγούν.
Άρχισα να τον σπρώχνω, να τον τραβάω προς τα πίσω. Η μαμά μου, άρπαξε την ευκαιρία, σηκώθηκε πάνω και τον έσπρωξε δυνατά, με αποτέλεσμα να του αρπάξει το μαχαίρι απ’ τα χέρια, ρίχνοντάς το στο πάτωμα. Με πήρε απ’ το χέρι κι όπως ήμασταν με τις πιτζάμες, βγήκαμε έξω στον δρόμο, μπήκαμε στο πρώτο ταξί που πέρασε από μπροστά μας και κατευθυνθήκαμε προς το κεντρικό αστυνομικό τμήμα της πόλης μας.
Αφού, τον κατήγγειλε στον αστυνομικό υπηρεσίας εξιστορώντας του όλα τα γεγονότα, πήρε την ανόητη απάντηση:
- Πηγαίνετε στο σπίτι κυρία μου. Πάρτε το παιδί σας και γυρίστε πίσω. Προσπαθήστε να τα βρείτε με τον άντρα σας!
Κι αν ο ρόλος της αστυνομίας ή του κράτους είναι να προστατεύει έναν πολίτη, τα γεγονότα, μαρτυρούσαν και εξακολουθούν να μαρτυρούν, ακριβώς το αντίθετο!
Αφιερωμένο σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες, σε όσες έζησαν τον εφιάλτη της ενδοοικογενειακής βίας αλλά και στα παιδιά τους.
