Ο Δάντης είπε, πως οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση, είναι κρατημένες για αυτούς, που σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση.
Σε μια προσπάθεια να τηρηθούν τα στοιχειώδη, οι ηθικοί κανόνες στην κοινωνία μας και η δικαιοσύνη, καθημερινά καταρρέουν. Οι άνθρωποι, έπαψαν να προσπαθούν, επιλέγοντας την εύκολη λύση, αυτήν της εγκατάλειψης. Οτιδήποτε καινούργιο, σαν ξενόφερτη ιδεολογία, έχει την τάση, να αγνοεί τους ηθικούς νόμους και φραγμούς, καμουφλάροντας με έναν μαγικό τρόπο αυτή την απόρριψη.
Η αγάπη, η καλοί τρόποι συμπεριφοράς, η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, η θρησκεία και ο σεβασμός, έπαψαν να θεωρούνται άξια λόγου. Για αρκετούς συνανθρώπους μας, όλα τα προαναφερθέντα, μετονομάστηκαν σε κουταμάρες, σε ρομαντικές αντιλήψεις και σε άκυρους συναισθηματισμούς.
Η καθημερινότητα, μετατράπηκε σε οδοστρωτήρα που συνθλίβει τα πάντα, κάνοντάς τα όλα να φαίνονται ίδια και δυστυχώς, αυτό να συμβαίνει, σε όλα τα επίπεδα. Κάποιοι την βάφτισαν από μόνοι τους σε καινούργια ηθική, ενώ στην ουσία, αποτελεί μονάχα, την ηθική της ανηθικότητας. Απαγορεύσεις, απόκρυψη της αλήθειας, διαγραφή μνήμης, συμφέροντα, εγωισμός, «σκοτώνουν» τα υγιή μυαλά, εξοντώνοντάς τα μια για πάντα.
Το τίμημα είναι βαρύ και θα έπρεπε να μας αφορά όλους. Αυτές οι συναισθηματικές και καθόλα πτωχευμένες καταστάσεις, μετονομάζουν την ανηθικότητα σε ηθική, φέρνοντας σιγά – σιγά την καταστροφή των ιδανικών μας. Βλέπουμε γύρω μας νέους ανθρώπους με γερασμένα μυαλά, άβουλους, τεμπέληδες, φοβισμένους, εικόνες πραγματικά ξεθωριασμένες ενός κόσμου, που κάποτε πάλευε με θυσίες και αγώνες αντιπροσωπεύοντας ανώτατες αξίες, με τίμημα, ακόμα και την ίδια τη ζωή.
Η κακομεταχείριση των ανθρώπων, η ασέβεια, η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η αδιαφορία προς τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια, είναι η αρχή κάθε παρακμής, θεωρώντας δεδομένο ότι τα ασήμαντα είναι πιο σημαντικά, πετώντας όλα τα υπόλοιπα στα σκουπίδια.
Αντί λοιπόν, να στηρίζουμε την άνανδρη άποψη ενός διεφθαρμένου κοινωνικού συνόλου, που πιστεύει πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα φασόλια απ’ τα κουκιά και ας διαχωρίσουμε τη θέση μας, αποδεικνύοντας στην ανηθικότητα, πως απλά, δεν μας ακουμπά!
