Απώλεια – θλίψη – πόνος κλάμα τέλος… τέλος;

Έφυγε!

Μα ποιος έφυγε;

Η … / ο ….

Αλήθεια… τόσο νέα/ νέος..

Πώς… ; Γιατί;

Αυτό το γιατί ίσως κάνεις δεν θα το μάθει… ίσως για την παρούσα στιγμή το γιατί,  ίσως θα είναι αναπάντητο… και να στριφογυρίζει μέσα στο μυαλό μας… στις σκέψεις μας και μπερδεύεται με τις αναμνήσεις του χτες αλλά και τα όνειρα του αύριο που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν  μαζί της / του… πολλές θεωρίες… υπάρχουν για τον θάνατο και η κάθε θρησκεία τη δική της γνώση…τα δικά της πιστεύω, μυστήρια αλλά και θαύματα.   Το κάθε άτομο πιστεύει και βαδίζει με αυτά που το κάνουν να αισθανθεί ίσως καλύτερα, και προσπαθεί να αναδομήσει ξανά τη ζωή του κάνοντας χώρο σιγά – σιγά΄ με το καινούριο δεδομένο την απώλεια… εύκολο; Φυσικά και όχι. Η κάθε απώλεια έχει το δικό της δάκρυ, θλίψη, πόνο, ματαίωση, αφήνει  το δικό της  αποτύπωμα… το οποίο χαράζεται μέσα μας, το οποίο κάποτε ξυπνά και μας υπενθυμίζει τι είναι η ζωή  και πόσο απέχει από την απώλεια.

Τελικά ποια είναι η αλήθεια για αυτό το θέμα; Υπάρχει αλήθεια αλλά το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να  συλλάβει να συνδέσει να εγκολπώσει  το άγνωστο, το τέλος. Ή νέα αρχή που ίσως ούτε και αυτό το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει;  

Η απώλεια / το πένθος  είναι υπόθεση προσωπική και το κάθε άτομο το βιώνει και το εκφράζει με τον δικό του τρόπο  και χρόνο καθώς όλοι μας έχουμε τη διαφορετικότητά μας και τη μοναδικότητά μας, τις αντιλήψεις μας, τα πιστεύω μας, τη γνώση μας αλλά και τη σύνδεσή μας  με τον αποθανών. Δεν χρειάζεται σύγκριση και επίκριση με κανένα καθώς είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές που βιώνει ο άνθρωπος. Τα λόγια πολλές φορές  δεν έχουν χώρο  στον  ψυχικό πόνο που βιώνει το άτομο και το μόνο που αναζητά είναι η κατανόηση, η ενσυναίσθηση  από τους γύρω του / της.

Σε όλους μας έτυχε η ανθρώπινη απώλεια,. Χάνεις τα πόδια σου και δεν ξέρεις πώς να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να τα συναρμολογήσεις και να αναδομήσεις  τον εαυτό σου.

Η Eisabeth Kubler Ross (ψυχίατρος) παρατήρησε κατά την διάρκεια της μελέτης διάφορων ασθενών της με ανίατες ασθένειες, ότι υπάρχουν 5 στάδια του πένθους. Τονίζεται ότι η απώλεια στον άνθρωπο δεν είναι  μόνο  ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αλλά η απώλεια είναι και ένας χωρισμός, μια μετακόμιση, ένα διαζύγιο, η απόλυση από την εργασία.

Στην αρχή το άτομο που βιώνει την απώλεια  είναι σε άρνηση.

  • Αδύνατο να συμβαίνει αυτό. Αυτή η φράση συνήθως στριφογυρίζει στο μυαλό του ατόμου.

Το άτομο αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα και την ύπαρξη του τέλους. Στην πραγματικότητα είναι ένας  αμυντικός μηχανισμός για μπορέσει το άτομο να μειώσει  τον ψυχικό πόνο. Οι αντιδράσεις από άτομο σε άτομο διαφέρουν, κάποια άτομα καταρρέουν, μένουν στην απομόνωση ή έχουν τάσεις φυγής.

Θυμός, δεύτερο  στάδιο

  • Είναι άδικο!

Μια φράση η οποία συνήθως ακούγεται. Το άτομο είναι θυμωμένο με όλα και συνήθως είναι επιθετικό  και στρέφεται προς τα άτομα που είναι κυρίως πιο κοντά του αλλά και με τον εαυτό του. 

Διαπραγμάτευση, τρίτο στάδιο

– Και αν γινόταν αυτό;

– Τι θα μπορούσε διαφορετικό να γίνει;

 -Τι  θα μπορούσε να  κάνω εγώ για  να αποφευχθεί το μοιραίο;

Το άτομο μετατοπίζεται από τον θυμό στην ενοχή βομβαρδίζοντας με επίμονες, αστραπιαίες  σκέψεις γεμάτες ενοχή και τύψεις, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικές ενέργειες και να αποκλείσει την απώλεια. Το άτομα συνήθως σταδιακά διαπραγματεύεται με  την πραγματικότητα.  

Κατάθλιψη, τέταρτο στάδιο

– Όλα είναι μάταια.

– Δεν έχω ενδιαφέρον για τίποτα.

Το άτομο σε αυτό το στάδιο συνειδητοποιεί την απώλεια και βιώνει  κυρίως έντονα αισθήματα, φόβου, βαθιάς θλίψης, ματαιοδοξίας και αβεβαιότητας. Η απόσυρση από κοινωνικές συγκεντρώσεις, η απόγνωση και το αίσθημα κενού παίρνουν την σκυτάλη.  

Αποδοχή, πέμπτο στάδιο

  • Είναι μεγάλος ο πόνος… μα η ζωή συνεχίζεται.

Το άτομο αποφασίζει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και αποδέχεται την πραγματικότητα, την απώλεια. Το άτομο συνήθως διατηρεί τη μνήμη του εκλιπόντας με την πεποίθηση ότι ο εκλιπόντας θα τον θαύμαζε για την απόφαση – στάση  το/της  ότι η ζωή ρέει-συνεχίζεται.

Τα στάδια του πένθους είναι ανθρώπινες αντιδράσεις και  αρκετοί πενθούντες δεν βιώνουν και τα πέντε στάδια του πενθούν και ούτε είναι υποχρεωτικό  να βιώσει όλα τα στάδια.

Το άτομο που βιώνει την απώλεια χρειάζεται στήριξη και ενθάρρυνση να επικοινωνήσει με τον δικό του τρόπο, να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του αλλά και τα συναισθήματα του, να τα αποδεχτεί να τα εκφράσει στον δικό του χρόνο  χωρίς ενοχή και ντροπή.

Η κάθε απώλεια για τον άνθρωπο είναι λεπτή και ιδιαίτερη κατάσταση. Λένε ότι ο καλύτερος ιατρός είναι ο χρόνος. Η ‘πληγή’ και η απουσία πάντα θα είναι ‘εκεί’, και θα μας θυμίζει ότι επιβάλλεται να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε, να ζητούμε και όχι να παρακαλούμε, να αγαπάμε τους γύρω μας αλλά και τον αυτό μας, να προσφέρουμε στους συνανθρώπους αλλά και να προσφέρουμε σε εμάς φροντίδα, σεβασμό, ψυχαγωγία, προσωπικό χρόνο.

Το ‘τέλος’, ίσως πάντα θα υπάρχει για να μας θυμίζει ότι πάντα θα προλαβαίνουμε να ζήσουμε σε αυτή την χρονοδιάσταση, έστω και με λίγα.  Έτσι και αλλιώς less is more, δεν συμφωνείς;

Αγάπησε εσένα… Αγάπησε τη Ζωή!