Ο χώρος εργασίας, είναι αρκετά περίπλοκος, σε όλα τα επίπεδα. Το ίδιο και οι ανθρώπινες σχέσεις.  Ακούμε συχνά σε διάφορες εταιρείες να καυχιούνται το κλισέ:  «Εμείς, είμαστε οικογένεια και δεν θέλουμε να έχουμε αυστηρά επαγγελματικές σχέσεις.» Ή θεωρούμε, ότι στον χώρο που δουλεύουμε, μπορούν να γεννηθούν πραγματικές φιλίες, χωρίς κάποιο συμφέρον στο παρασκήνιο.

Μέσα από ένα υπέροχο ροζ σύννεφο, όλο αυτό, ωραίο ακούγεται. Είναι ευλογία να κατορθώσεις να έχεις μια υγιή σχέση με τους εργοδότες και τους συναδέλφους σου. Είναι όμορφο να βγαίνεις μαζί τους για καφέ ή φαγητό, έχοντας καλή διάθεση λιγάκι χαβαλέ.  Παρ’ όλα αυτά, οι πιο πάνω τάσεις «κατάργησης» των επαγγελματικών ορίων, δεν αποδίδουν πάντα και, στην τελική, δεν κρύβουν μόνον ανιδιοτελή κίνητρα.

Κάποιες φορές, ορισμένοι εργοδότες, διαμορφώνουν ένα κλίμα πλαστό, δείχνοντας μια συμπάθεια,  από το οποίο, υποβόσκει σκοπιμότητα.  Παράλληλα, πίσω από την δήθεν φιλική σχέση μεταξύ συναδέλφων στη δουλειά, πιθανότατα να προκύψουν στρατηγικές ανέλιξης, βγάζοντας προς τα έξω, συμπεριφορές κακεντρέχειας και διπροσωπίας.  Και εκεί που νομίζεις πως είσαι φίλος με κάποιον συνάδελφο, συνειδητοποιείς, πως ο απώτερος σκοπός της δήθεν φιλίας του, είναι η προαγωγή ή ακόμα και η πολυπόθητη καρέκλα σου.

Τελικά, ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος; Πού ξεκινά και πού τελειώνει ο επαγγελματισμός; Πού βρίσκεται η αφετηρία και πού ο τερματισμός της προσωπικής ζωής;

Στην επαγγελματική μας ζωή, δεν αξιολογούμαστε πάντα με γνώμονα, τα πτυχία, τις γνώσεις ή την εμπειρία μας.  Δεν πληρωνόμαστε για τις ικανότητες ή την αποδοτικότητά μας.  Η σχέση η οποία μπορεί να αναπτυχθεί μ’ έναν συνάδελφο μας, μπορεί να είναι ειλικρινής, ή τυπική λόγω δουλειάς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξισωθεί με τη σχέση που έχουμε εκτός δουλειάς, με την κολλητή ή τον κολλητό μας. Αυτούς θα καλέσουμε στα δύσκολα, μ’ αυτούς θα μοιραστούμε το πρόβλημα ή την ανησυχία μας.  Μπορεί η συμπάθεια ανάμεσα στους εργοδότες και τους συνεργάτες μας να είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητή, καλό είναι όμως, να είμαστε σε θέση, να διαχωρίζουμε ποιοι από όλους, είναι απλά γνωστοί και ποιοι είναι πραγματικοί φίλοι.  Αυτό, το καταλαβαίνουμε στις δύσκολες μας στιγμές, τότε που θα αντιληφθούμε, ποιοι είναι δίπλα μας.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου η φιλική, συναδελφική προσέγγιση, κρύβει ύπουλες στρατηγικές και διπλωματία.  Ή βλέπουμε εκείνη την αδικαιολόγητη αγάπη που δεν μπορεί να εξηγηθεί με λόγια απλά.  Τα κολλητηλίκια λοιπόν, ή αλλιώς οι φιλικές επιθέσεις σε ανύποπτο χρόνο, καλό είναι να αποφεύγονται γιατί αργά ή γρήγορα, θα φανούν τα ανιδιοτελή κίνητρα, που τις περισσότερες φορές, κρύβουν φιλοδοξίες, επαγγελματική ανέλιξη, εύνοια, αύξηση κ.ά. Καλό είναι, να κρατάμε αποστάσεις για να αποφεύγουμε, τις κλίκες, τα ψέματα και τα καρφώματα πίσω από την πλάτη μας ή αλλιώς το «ξεπούλημα συνειδήσεως».

Δεν είναι καθόλου κακό, να θες να εξελιχθείς, απλά είναι προτιμότερο να το κάνεις με το «σπαθί» σου, επειδή το αξίζεις!  Τι λες;

Ολοκληρώνοντας, να πούμε ότι άλλο η συμπάθεια κι άλλο η φιλία.  Ούτε θα αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να γεννηθεί μια ουσιώδης φιλία με τους συναδέλφους μας.  Όμως, τα τελευταία χρόνια, ο ορισμός της φιλίας κατακρεουργείται σταδιακά.

Έχει παρεξηγηθεί από κάποιους, που απλά χάθηκαν στη μετάφραση.  Ο Walter Winchell, πολύ εύστοχα είχε πει το εξής: «Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται».

Παρόλα αυτά, αν καταφέρεις να δημιουργήσεις μια όμορφη και ουσιαστική φιλία στον χώρο της δουλειάς σου ή γενικά στη ζωή σου, να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός!