Ένα ηλιοβασίλεμα είναι πάντα ωραίο! Εκείνη η υπέροχη χρονική στιγμή που οι ακτίδες του ήλιου σκεδάζονται στην ατμόσφαιρα και δημιουργούν εκείνη την δραματική χρωματική παράσταση που τόσο αγγίζει όσους έχουν την τύχη να το βλέπουν. Άραγε τα άλλα όντα του πλανήτη σταματούν κι αυτά ότι κάνουν και κοιτούν τον ουρανό;

Πως αναδύονται ξαφνικά τόσα χρώματα, τόσες αποχρώσεις και βάφουν τα σύννεφα; Πως αγκαλιάζουν γλυκά τούτα τα χρώματα τον πολύμορφο κυματισμό της Γης, τους λόφους, τα βουνά; Πως αντικατοπτρίζονται στα νερά της θάλασσας, μιας λίμνης, ενός ποταμού;

Ακόμα και στην μέση μιας πόλης, αν ανεβείς κάπως ψηλά, θα δεις την αντανάκλαση στα κτίρια, μαζί με την ταυτόχρονη τους σκίαση, θα αναπνεύσεις βαθιά και θα νιώσεις μια γαλήνη, πως όλα είναι καλά, η φύση είναι ακόμα εκεί και είναι όμορφη.

Αν ζεις όμως, τέτοια εποχή, στον βόρειο παγωμένο ωκεανό, κάπου εκεί στο Σβάλμπαρντ; Θα κάνεις τρεις ολοκλήρους μήνες να ξαναδείς ηλιοβασίλεμα. Φυσικά όχι μόνο ηλιοβασίλεμα, αλλά τον ίδιο τον ήλιο. Πιο πολύ θα μου στοίχιζε το ηλιοβασίλεμα όμως.

Κάπως έτσι υποψιάζομαι πως νιώθω κι όταν δεν έχω κάποιον εκεί να δει το ηλιοβασίλεμα μαζί μου. Ένα ηλιοβασίλεμα βλέπετε, είναι πάντα ωραίο, όμως δεν είναι τίποτα αν δεν έχεις κάποιον να το μοιραστείς. Η ύπαρξη του “άλλου” είναι όπως την ίδια την ύπαρξη του ήλιου. Στην απουσία του τον εκτιμάς, όταν πάψει να είναι δεδομένος.

Φυσικά αυτός ο κάποιος δεν είναι ένας τυχαίος περαστικός, είναι αυτός που επέλεξες να μοιραστείς την ζωή σου μαζί του. Είναι το “φως” που επέλεξες να φωτίζει την δική σου Γη. Η Γη είναι ακριβώς η ίδια και στο φως και στο σκοτάδι. Όλα υπάρχουν, στην ίδια θέση, η διαφορά είναι μόνο οπτική. Έτσι λοιπόν, η παρουσία του δικού σου άλλου, εκεί στο ηλιοβασίλεμα, ακόμα και στο τελευταίο φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα του Σβάλμπαρντ είναι μια υπέρβαση στην κυκλική φύση μας. Η μαρτυρία μας πως στο άγριο αχανές και πανέμορφο τοπίο της φύσης δεν είμαστε μόνοι, αλλά επιλέξαμε ένα δικό μας “φως”, μια υπερφυσική οπτική των πραγμάτων που εν τέλει είναι το μόνο αληθινά δικό μας σε ολόκληρο το σύμπαν. Εκεί λοιπόν, στο τελευταίο ηλιοβασίλεμα, κυριολεκτικό ή μεταφορικό να ξέρεις πως σ’ αγαπώ, όπως τ’ αγαπώ κι αυτό.