Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι πνίγεσαι από την αδικία που σου κάνανε, που θυμώνεις για την αχαριστία που εισέπραξες, που εξοργίζεσαι επειδή δεν μπήκαν στον κόπο να σου πουν ένα ευχαριστώ για όσα προσέφερες κι ας το έκανες με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου.
Δεν έμαθες να δίνεις επειδή περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω, έμαθες απλά να περιμένεις εκείνο το δείγμα εκτίμησης στα μάτια των ανθρώπων που υποστήριξες, περιμένεις να δεις εκείνο το χαμόγελο που λέγεται φιλότιμο, εκείνη την ικανοποίηση που φωνάζει από μακριά ότι σεβάστηκαν και εκτίμησαν την προσφορά σου. Άλλωστε, δεν αγαπάμε για να μας αγαπούν. Αγαπάμε γιατί αυτό νιώθουμε κι αφού το νιώθουμε, το δείχνουμε έμπρακτα δίχως να περιμένουμε ανταλλάγματα και χάρες, χωρίς να περιμένουμε καμία αμοιβή.
Κι αυτές οι στιγμές αρχίζουν να κιτρινίζουν, να χλομιάζουν, όταν αυτοί στους οποίους στάθηκες, σε αδειάζουν σε μια νύχτα μέσα, χωρίς να μπουν ποτέ στον κόπο να σου εξηγήσουν ή να σε διαφωτίσουν, γιατί πολύ απλά, τα γεγονότα στα δικά τους μυαλά, κατέγραψαν όσα τους βόλευε, εισέπραξαν ό,τι τους χρησίμευε και έκαναν ταμείο, δηλώνοντας μόνο όσα τους σύμφερε να δείξουν.
Εσύ, παλεύεις να καταλάβεις ψάχνοντας για εξηγήσεις, σκέφτεσαι πως ίσως να έχεις κάνει λάθος εκτίμηση, ίσως να κατάλαβες λάθος, ή να στράβωσες χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς ακόμα να συνέλθεις από το σοκ αυτής της προδοσίας κι επειδή αυτούς που μέχρι πρότινος θεωρούσες φίλους σου, τους είχες ψηλά. Οπότε, δεν μπορείς τώρα να παραδεχτείς πως έκανες λάθος και πως επένδυσες σε ανθρώπους που απλά σε χρησιμοποίησαν κι ύστερα σε πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Το πλάνο όμως με τον καιρό, ξεκαθαρίζει, ρωτάς, μαθαίνεις και συνειδητοποιείς έστω κι αργά, πως απλά δεν φταις εσύ, αλλά η καλή σου η καρδιά που εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους και που επένδυσε σε δηθενιές και κολοκύθια τούμπανα.
Περιμένεις, έστω και καθυστερημένα μια συγγνώμη, πιστεύοντας πως έστω κι αργά θα συνειδητοποιήσουν το λάθος που έκαναν, θα καταλάβουν πως δεν είχαν λόγους να σε αντιμετωπίζουν σαν εχθρό. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, οι μέρες περνούν, αλλά η συγγνώμη δεν λέει να έρθει…
Και εννοείται πως όχι, δεν θα πας εσύ να τη ζητιανέψεις, αυτό μη σου περάσει απ’ το μυαλό. Η συγγνώμη, θέλει γενναιότητα, μεγαλοψυχία, θάρρος και τόλμη. Θέλει τσαγανό. Θέλει μαγκιά και αφορά μόνον αυτούς που σέβονται τα παντελόνια που φοράνε.
Και να σου πω και κάτι μεταξύ μας…Ακόμα κι αν δεν βρουν το κουράγιο αυτοί που σε πλήγωσαν να απολογηθούν για τις πράξεις τους, εσύ οφείλεις να τους συγχωρέσεις για τη γαλήνη της ψυχής σου, για το καλό της υγείας σου, για το επίπεδο που έμαθες να έχεις ψηλά, για να νιώθεις εντελώς καλά με τον εαυτό σου και τη συνείδησή σου…αλλά έχεις επίσης την υποχρέωση, να απομακρυνθείς. Δεν το κάνεις για να τους τιμωρήσεις, αλλά για να τους δείξεις πως εσύ, είσαι πολύ ανώτερος άνθρωπος, πως σέβεσαι τον εαυτό και τις επιλογές σου, όπως επίσης, σέβεσαι και τα λάθη σου.
Άλλωστε, όλοι κρίνονται για τις πράξεις τους, για τα πιστεύω τους αλλά και για τη συμπεριφορά τους!
Κανείς δεν γλιτώνει από τη φορολογία! Ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι!
