Αφιέρωμα στη Γιορτή της Μητέρας

Κυριακή, 12 Μαΐου. Μια μέρα δεν φτάνει για να χωρέσει όλη την ευγνωμοσύνη, την αγάπη και το θαυμασμό μας για εκείνη που μας έφερε στη ζωή, μας κράτησε από το χέρι, μας έμαθε να περπατάμε, να αγαπάμε, να συγχωρούμε.

Η μητέρα είναι κάτι περισσότερο από ένας ρόλος. Είναι μια παρουσία. Ένα βλέμμα που μας διαβάζει πριν καν μιλήσουμε. Μια αγκαλιά που χωράει και τις μεγαλύτερες χαρές αλλά και τους πιο δύσκολους πόνους. Ένας άνθρωπος που δεν σταματά ποτέ να δίνει, να νοιάζεται, να αγαπά χωρίς όρους.

Δεν υπάρχουν “τέλειες” μαμάδες, υπάρχουν όμως αληθινές. Μαμάδες που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, συχνά αφήνοντας τον εαυτό τους πίσω. Μαμάδες που εργάζονται, μαμάδες που μεγαλώνουν παιδιά μόνες, μαμάδες που παλεύουν με κούραση, αβεβαιότητες, και όμως συνεχίζουν. Γιατί έτσι είναι η αγάπη τους: ανθεκτική, αθόρυβη, αλλά πανίσχυρη.

Σήμερα, ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μανούλες. Σε αυτές που είναι δίπλα μας, σε αυτές που μας κοιτούν από ψηλά, σε αυτές που μας μεγάλωσαν, μας φρόντισαν, μας έδωσαν φτερά για να πετάξουμε.

Ας τις τιμήσουμε με μια αγκαλιά, ένα λουλούδι, ένα γράμμα, μια απλή λέξη: “σ’ αγαπώ”.

Γιατί όσο κι αν μεγαλώσουμε, η καρδιά μας ξέρει: η μαμά είναι το σπίτι μας.

Στης Μάνας την Αγκαλιά

Στης μάνας την καρδιά φωλιάζει
αγάπη που δεν ξεθωριάζει.
Είναι φως μες στο σκοτάδι,
είναι χέρι, είναι χάδι.

Με βλέμμα που όλα τα διαβάζει,
κι ας μην της πεις ποτέ τι σε πονάει.
Με λόγια απλά και λίγα,
σου παίρνει κάθε εσωτερική καταιγίδα.

Μαθαίνεις από εκείνη να αντέχεις,
να συγχωρείς, να περιμένεις.
Κι όταν κουράζεσαι στη ζωή,
η σκέψη της σου δίνει προσευχή.

Μάνα, η ρίζα, το δεντρί,
το πρώτο “σ’ αγαπώ” στη γη.
Αθόρυβη σαν προσευχή,
μα πάντα εκεί… πάντα εκεί.