Η φράση “όλα λύνονται” με άφηνε παγερά αδιάφορη στο παρελθόν.
Θεωρούσα ότι όλα δεν λύνονται, ούτε κόβονται κατ’ ακρίβεια, αλλά πως πολλά θέματα παραμένουν άλυτα και μας στοιχειώνουν.
Κι όμως, με τα χρόνια άλλαξα σκέψεις και κατέληξα στο ότι, εν τέλει όλα λύνονται…
Ακόμα κι αυτά που στοιχειώνουν ο χρόνος τα ξεθωριάζει, τα σκεπάζει με την αχλή του κι ας είναι κι αυτό μια λύση.
Λύνω, λύω τους κόμπους που μού στενεύουν τον λαιμό, επιλύω τα προβλήματα ή ξεπερνώ τα εμπόδια στην πορεία προς την αυτοπραγμάτωση.
Υπάρχει ένα τέλος στα προβλήματα πάντοτε, είτε αυτό έρθει από δικές μας ενέργειες είτε όχι. Όπως όλα γεννιούνται έτσι και όλα πεθαίνουν γι’ αυτό υποστηρίζω πλέον ότι “ναι, όλα λύνονται” αφού όλα τελειώνουν.
Ο θάνατος είναι η λύση. Των προβληματισμών, των προβλημάτων, των συνθηκών, των εμποδίων.
Ακόμα κι αν δεν λυθούν με κάποιο τρόπο έρχεται η ζωή και τα κάνει πεπερασμένα, ξεπερνιούνται, κάποτε απλά ως θάνατος και κάποτε ως απλά κάτι που πλέον χάνει την αξία του.
Κι ας είναι αυτό μια λύση, η λήξη. Παύω πλέον να ασχολούμαι τόσο, παύω να του δίνω αξία στη ζωή μου, βρίσκω τρόπους να συμβιώνω με το πρόβλημά μου ή το λήγω, το αφαιρώ από τη ζωή μου.
Του αφαιρώ τη ζωή από τις σκέψεις μου. Ή μαθαίνω να επιβιώνω μαζί του.
Κατέληξα, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι “ναι, όλα λύνονται κι αν δεν λύνονται… πεθαίνουν”…
Είναι κι αυτό μια λύση.
