Μα φυσικά και ο έρωτας απομυθοποιείται… κι αυτό γίνεται όταν η ανωριμότητα σκεπάσει τις όμορφες στιγμές, ορίζοντας το παιχνίδι με όρους πλήρους ανεξαρτησίας. Όταν οι φίλες και φίλοι, κάνουν παρεμβάσεις πρώτου βαθμού χώνοντας τη μύτη τους πιο βαθιά απ’ όσο θα έπρεπε, όταν βασική προτεραιότητα γίνεται η ελευθερία κι όχι η αγάπη κι όταν οι φιλικές συγκεντρώσεις και βραδινές έξοδοι αποκτούν μεγαλύτερη σημασία από τον χρόνο που θα απαιτούσε ένα απλό τηλεφώνημα ή μια προσωπική συνάντηση.
Ναι, ο έρωτας πάει περίπατο, επειδή οι άλλοι γίνονται πιο σημαντικοί από τον σύντροφό μας κι όταν τα λάθη που έχουν προκύψει στο παρελθόν, μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφα τέρατα ρουφώντας το μεδούλι της αγάπης από το παρόν καταστρέφοντας δυστυχώς το μέλλον. Φράσεις όπως «που μου είπες, που σου είπαν, που μου έκανες, που δεν έκανες», καταντούν σκηνές από σενάριο θρίλερ κι εκεί που θα μπορούσαν να ζωγραφίζουν τα χαμόγελα, δακρύζουν τα μάτια και οι λέξεις πολεμούν σ’ ένα ανταρτοπόλεμο ανελέητο, άτιτλο, ατελείωτο.
Κι έρχεται στη συνέχεια, η μανία της εκδίκησης, της αρρωστημένης αυτής συνέπειας, που γεννιέται και βλέπει το φως της ζωής, όταν οι άνθρωποι θυμώνουν και ζητούν να πάρουν πίσω αυτά που υποθετικά στερήθηκαν, παραγκωνίζοντας το δικό τους μερτικό ευθύνης, τα δικά τους λάθη και τους λόγους που ουσιαστικά οδήγησαν μια κατάσταση σε αδιέξοδο. Η δίψα να χτυπήσουν τον εχθρό μεγαλώνει πολύ περισσότερο αν τον δουν να υποκύπτει στους εκβιασμούς και τις απειλές που εκτοξεύθηκαν σε στιγμές έντασης. Η μια πλευρά αρχίζει να λυγίζει, η άλλη αρπάζει την ευκαιρία και χτυπά με τα βέλη της στο ψαχνό. Η ιστορία, αρχίζει να βγάζει αγκάθια κι αυτά τα αγκάθια θα τρυπώσουν με τσαμπουκά από τις χαραμάδες της καρδιάς, αποτελειώνοντας αυτό που έμεινε στη μέση.
Όλα θα είχαν αποφευχθεί…και τίποτα μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν οι πρωταγωνιστές της αγάπης, άφηναν κατά μέρος τον εγωισμό, τα λάθη από το χθες και τις άσκοπες παρεμβάσεις των διαφόρων επιτήδειων, που εμείς οι θαμώνες του έργου, παρακολουθώντας με προσοχή από τον εξώστη, καταλαβαίνουμε σε τι αποσκοπούν και πού στοχεύουν.
Ο έρωτας, είναι από μόνος του ιερός και ευλογημένος, είναι ένα συναίσθημα αδιαμφισβήτητα δυνατό, που μπορεί να απογειώσει τη σχέση δυο ανθρώπων στα ουράνια αλλά και το αντίθετο όταν η σχέση ραγίσει και γίνεται μονόπλευρη κι όταν οι τάσεις φυγής αποζητούν με ευκολία την υποτιθέμενη λύση του προβλήματος ανοίγοντας την πόρτα για να δραπετεύσουν…στιγμιαία τουλάχιστον. Κανείς δεν δραπετεύει από τους εφιάλτες κι από τα προβλήματά του εγκαταλείποντας τη μάχη…και φυσικά κανείς δεν λιποτακτεί αν πραγματικά αγαπά και πιστεύει στα συναισθήματα και στον άνθρωπό του.
Αντί για φεύγω…ας πούμε μένω…κι αντί να βάζουμε στη ζυγαριά το συνηθισμένο ερώτημα του τύπου: Ποιος έχει τις περισσότερες ευθύνες; Ας μπούμε λιγάκι στον κόπο να κοιτάξουμε ευσυνείδητα μέσα μας, στον καθρέφτη του εγώ μας, των λαθών και των ευθυνών μας, των ανασφαλειών μας, πριν αποφανθούμε καταδικάζοντας και πληγώνοντας έναν άνθρωπο, έναν έρωτα…μια μεγάλη αγάπη!
