Σε έναν κόσμο που διαρκώς μετρά, συγκρίνει και ζητά ανταλλάγματα, είναι εύκολο να ξεχάσεις κάτι βαθιά αληθινό: σου αξίζει να σε αγαπούν, όχι για το τι προσφέρεις, αλλά απλώς γιατί είσαι εσύ.
Από μικρή ηλικία, πολλοί από εμάς μαθαίνουμε —άμεσα ή έμμεσα— πως η αγάπη πρέπει να «κερδίζεται». Αν είσαι καλό παιδί, θα σε αγκαλιάσουν. Αν αποδώσεις καλά, θα σε επαινέσουν. Αν δεν θυμώσεις, δεν φωνάξεις, δεν ενοχλήσεις, θα σε κρατήσουν κοντά. Αυτά τα μηνύματα ριζώνουν τόσο βαθιά, που φτάνουμε στην ενήλικη ζωή ζητιανεύοντας επιβεβαίωση. Δίνουμε, συμβιβαζόμαστε, προσπαθούμε… για να «είμαστε άξιοι» της αγάπης των άλλων.
Κι όμως, η αληθινή αγάπη δεν έχει τιμή. Δεν σε ζυγίζει. Δεν καταγράφει λάθη σε πίνακα ελέγχου. Δεν απαιτεί να είσαι τέλειος για να μείνει.
Σου αξίζει μια αγάπη που δεν έρχεται με όρους. Που δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν να μείνει. Μια αγάπη που δεν αποσύρεται όταν δυσκολεύεσαι ή αλλάζεις. Που δεν «επενδύει» σε σένα για να αποκομίσει κέρδος, αλλά επιλέγει να συμπορευτεί, ακόμα κι όταν η διαδρομή δεν είναι εύκολη.
Αν βρίσκεσαι σε σχέσεις όπου πρέπει διαρκώς να αποδεικνύεις την αξία σου — σταμάτα. Δεν φταις εσύ που χρειάστηκες να αγαπηθείς έτσι. Αλλά δεν χρειάζεται να το συνεχίσεις. Μπορείς να επιλέξεις διαφορετικά. Να βάλεις όρια. Να πεις: «Δεν χρειάζεται να πληρώνω με τον εαυτό μου για να μείνεις. Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις εμένα όπως είμαι, τότε δεν είναι αγάπη αυτό που ζητάς από μένα».
Η αγάπη δεν είναι εμπόριο. Είναι χώρος. Είναι ασφάλεια. Είναι αποδοχή. Είναι κάποιος που σε βλέπει όπως είσαι και μένει — όχι επειδή έχεις να του προσφέρεις κάτι, αλλά γιατί είσαι πολύτιμος απλώς και μόνο επειδή υπάρχεις.
Και ναι, μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, σχεδόν αφελές, σε έναν κόσμο που όλα τα ζυγίζει. Αλλά είναι αληθινό. Και σου αξίζει. Πάντα σου άξιζε.
