Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει «Οι ήρεμες θάλασσες δεν φτιάχνουν επιδέξιους ναυτικούς» Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ. Δηλαδή οι ατυχίες και τα εμπόδια στο δρόμο μας, μας κάνουν σοφούς, ανθεκτικούς και για κάποιους ξεδιπλώνει τα ταλέντα τους, θα προσθέσω εγώ.
Η απώλεια, η απόρριψη ή αποτυχία μπορεί να μοιάζουν με σκληρές ανατροπές της μοίρας, αλλά είναι επίσης οι κρυφοί αρχιτέκτονες της προσωπικότητάς μας. Σκαλίζουν σε βάθος τον χαρακτήρα μας και φυτεύουν σπόρους αυτοδύναμης. Οι πληγές μας δίνουν κίνητρο να σκεφτούμε βαθιά ή να αντιμετωπίσουμε ποιοι είμαστε βαθιά στον πυρήνα μας.
Οι πληγές μπορούν να εμβαθύνουν την ενσυναίσθηση, τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι περνούν δύσκολα υφίστανται μια αναμόρφωση των ηθικών αξιών τους και της κοσμοθεωρίας τους. Μπορεί να καταλήξουν να εκτιμούν την αυθεντικότητα παρά την υποκρισία και την επιδοκιμασία, να εκτιμούν την καλοσύνη παρά τον ανταγωνισμό. Η επιβίωσή από τις κακοτυχίες μπορεί να δημιουργήσει συμπονετικούς, ταπεινούς και σοφούς ανθρώπους. Γιατί οι πληγωμένοι δεν θέλουν κάποιος άλλος να αισθανθεί τον πόνο που αισθανθήκανε. Έτσι κάποιος που ήταν εγωιστής γίνεται φιλεύσπλαχνος, ο πρώην ανυπόμονος γίνεται πιο υπομονετικός, χάρη στις θεόσταλτες δυσκολίες.
Επίσης, ο πόνος έχει έναν παράξενο τρόπο να πυροδοτεί τη δημιουργικότητα. Πολλά από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης, λογοτεχνίας και μουσικής στον κόσμο γεννήθηκαν από θλίψη και κακουχίες. Η διάσημη Μεξικανή ζωγράφος Φρίντα Κάλο, έχασε το αγέννητο παιδί της, χώρισε με τον άντρα της ζωής της, ταλαιποριόταν από ασθένεια χρόνια, αλλά αποτύπωσε τις πληγές στις στους πίνακες της και έμεινε στην ιστορία ως σύμβολο Φεμινισμού. Οι ατυχίες δεν την ράγισαν, της έδωσαν έναυσμα να δημιουργήσει και μοιραστεί τις πληγές της.
Τελικά η σοφία πηγάζει από τις πληγές; ‘Οχι πάντα, γιστί κάποιοι καταρρέουν από το βάρος της ατυχίας τους και παραμένουν κολλημένοι στην πικρία. O πόνος μπορεί επίσης να πληγώσει τους ανθρώπους. Μπορεί να διαστρεβλώσει την κοσμοθεωρία τους, να σκληρύνει τις καρδιές τους. Όταν μένει άλυτος, ο πόνος δεν μένει μόνο μέσα τους αλλά διαρρέει προς τα έξω. Μερικές φορές, μετατρέπει τους καλούς ανθρώπους σε κακούς.
Το τραύμα, η προδοσία, το χρόνιο στρες ή η βαθιά μοναξιά δεν χτίζουν πάντα χαρακτήρα. Ένα άτομο που εγκαταλείφθηκε στην παιδική ηλικία μπορεί να μεγαλώσει χωρίς να εμπιστεύεται την αγάπη. Κάποιος που ταπεινώθηκε πολλές φορές μπορεί να γίνει σκληρός. Ένα θύμα βίας μπορεί να μουδιάσει στην ενσυναίσθηση, αναπαράγοντας αυτό που κάποτε τον έβλαψε. Ο πόνος, όταν θάβεται αντί να θεραπεύεται, δεν εξαφανίζεται αλλά φουντώνει, γι΄αυτό καλό είναι όταν οι πληγές είναι τόσο βαθιές να συμβουλεύονται κάποιο ειδικό υγείας. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν δικαιολογεί την κακή συμπεριφορά προς τους άλλους. Όταν είσαι ενήλικας οφείλεις να είσαι έστω ευγενικός.
Η Ίνγκριντ Γιόνκερ, η Νοτιοαφρικανή ποιήτρια και η Σύλβια Πλαθ, η Αμερικανή συγγραφέας και ποιήτρια, είχαν πολλά κοινά στην πορεία της ζωής του. Δεν είναι και τυχαίο άλλωστε που η Γιόνκερ είναι γνωστή ως «Η Νοτιοαφρικανή Σύλβια Πλαθ». Και οι δύο γυναίκες αντλούσαν έμπνευση από τις ταραχώδες ζωές τους που αποτυπωνόταν στην γραφή τους με πίκρα. Είχαν προβλήματα στις σχέσεις τους που εκτιμάται ότι είναι και ο λόγος που αυτοκτόνησαν σε πολύ νεαρή ηλικία. Ταλαιπωρημένες από μοιραία γεγονότα άφησαν την πίκρα τους να κερδίσει. Δεν βρήκαν την πυγαία δύναμη να συνεχίσουν να ζουν, μα πρόλαβαν έστω να δημιουργήσουν αριστουργήματα που έμειναν στην ιστορία.
Τελικά, ο πόνος δεν εγγυάται την προσωπική ανάπτυξη αλλά προσφέρει την ευκαιρία. Δεν είναι οι ατυχίες μας που μας καθορίζουν, αλλά ο τρόπος που αντιδρούμε σε αυτές. Οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μπορούν να μας σκληρύνουν ή μπορούν να μας μεταμορφώσουν σε ανθρώπους με βάθος και δημιουργικότητα. Όπως η ιαπωνική τέχνη kintsugi (επισκευή σπασμένων κεραμικών με χρυσό), οι ρωγμές μας γίνονται μέρος της ιστορίας μας, κάνοντας μας όχι πιο αδύναμους, αλλά πιο μοναδικούς.
Φρόντιζε να καλύψεις τις πληγές σου με ανθεκτικό χρυσό, παρά να επιτρέψεις να πνίξουν το αστέρι που κρύβεις μέσα σου!
