Ο έρωτας είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Εισβάλλει στο σώμα και το μυαλό και τα κυριεύει. Μας γεμίζει με ένα τρόπο μοναδικό, σβήνει την εσωτερική μοναξιά και καλύπτει κάθε συναισθηματικό κενό. Δίνει νόημα στις μέρες μας και την ίδια τη ζωή. Όμως τι συμβαίνει όταν αυτός ο έρωτας τελειώνει; Ποιο είναι το αντίθετό του έρωτα;
Πολλοί βιάζονται να απαντήσουν: το μίσος. Όμως, το μίσος προκύπτει από τον έρωτα. Μοιάζουν μεταξύ τους σε πολλά. Το μίσος έχει την ίδια ένταση, την ίδια παθολογική προσκόλληση. Είναι όμως πράγματι το αντίθετο του έρωτα;
Η αλήθεια είναι πως το μίσος δεν σβήνει τον έρωτα. Τον διαστρεβλώνει. Παραμένει μια ισχυρή συναισθηματική αντίδραση προς το ίδιο πρόσωπο. Εξακολουθεί να υπάρχει πάθος και πολλές πράξεις μας να είναι συνέπειες αυτού του μίσους, ακόμη κι αν είναι αρνητικά.
Από την άλλη η αδιαφορία μοιάζει να πλησιάζει περισσότερο στο αντίθετο του έρωτα. Όταν δεν σε νοιάζει πια, όταν δεν πονάς στην απουσία του, όταν οι σκέψεις σου δεν περιστρέφονται γύρω από τον άλλον, όταν τα μηνύματά του δεν σου προκαλούν καμία αντίδραση — τότε, ίσως, έχεις σταματήσει να αγαπάς. Η αδιαφορία είναι η απουσία συναισθημάτων. Είναι παγερή. Ήσυχη. Σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα.
Αλλά υπάρχει κάτι πιο απόλυτο από την αδιαφορία. Η απουσία. Το κενό. Η ανυπαρξία. Σαν να έχεις σταματήσει να ζεις. Σαν να έχασες το οξυγόνο σου.
Η απουσία δεν είναι απλώς “δεν νοιάζομαι”. Είναι “δεν υπάρχεις πια”. Δεν είσαι παρών στη ζωή μου, στις μέρες μου. Δεν μπορώ να σου μιλήσω. Δεν είσαι φωνή, δεν είσαι βλέμμα, δεν είσαι άγγιγμα. Η απουσία είναι σιωπή εκεί που υπήρχε μουσική. Είναι άδειο κρεβάτι, άδειο μήνυμα, άδειος χρόνος.
Η απουσία πονάει γιατί κουβαλάει τη μνήμη της παρουσίας. Και γι’ αυτό είναι το πιο σκληρό αντίθετο του έρωτα: γιατί δεν είναι ούτε εχθρός, ούτε πάλη, ούτε επιθυμία. Είναι το τίποτα. Είναι το “δεν υπάρχεις πια” που ψιθυρίζεται στο κενό.
Γιατί ο έρωτας είναι παρουσία. Είναι φωνή, επαφή, χρώμα. Είναι το “εδώ είμαι” σε κάθε του μορφή. Το αντίθετό του δεν είναι κάτι που φωνάζει. Είναι αυτό που σιωπά. Και σε αυτή τη σιωπή, στην καθαρή, παγερή απουσία, βρίσκουμε το αληθινό του αντίθετο.
